Πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη φορά που μια Ελληνίδα αθλήτρια της άρσης βαρών ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, με την Αναστασία Τσακίρη να κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 63 κιλά το 2003 στο Λουτράκι. Πριν από λίγες ημέρες στο Μπατούμι της Γεωργίας η Ελένη Κωνσταντινίδη έσπασε αυτό το μακροχρόνιο αρνητικό σερί, επιστρέφοντας με δύο χρυσά (στο σύνολο και το ζετέ) κι ένα χάλκινο (στο αρασέ) μετάλλιο στην κατηγορία των 81 κιλών.
Η 24χρονη πρωταθλήτρια Ευρώπης μίλησε στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ τόσο για την επιτυχία της, τόσο και τις για φιλοδοξίες της που, προφανώς φτάνουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο το 2020, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στους λόγους που την έκαναν να ασχοληθεί με ένα άθλημα που δεν συνηθίζεται ιδιαίτερα στις γυναίκες.
Αναλυτικά μίλησε:
Για τα συναισθήματά της λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση των μεταλλίων: «Ήταν ένας στόχος που πραγματοποιήθηκε μετά από πολλά χρόνια κι η χαρά είναι τεράστια. Βέβαια έχω θέσει νέους στόχους και συνεχίζω. Τελικός μου στόχος είναι να φτάσω μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο. Τώρα έχουμε μπροστά μας το Πανελλήνιο, θα ακολουθήσει ξεκούραση, αφού έρχεται και το Πάσχα και στη συνέχεια θα μπούμε και πάλι σε φουλ ρυθμούς».
Για τους λόγους που επέλεξε την άρση βαρών: «Ο πατέρας μου ήταν 8ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988 και σε μικρότερη ηλικία μας έβαζε με την αδελφή μου να κάνουμε τεχνική με το… σκουπόξυλο. Μαζευόμαστε με τα ξαδέλφια μου και κάναμε προπόνηση με το σκουπόξυλο. Οπότε είναι το μικρόβιο και το γονίδιο. Το ξεκίνημά μου με την μπάρα γύρω στα 11, όταν με έγραψε ο πατέρας μου σε σύλλογο. Το ξεκίνησα σαν χόμπι και συνέχισα. Κάποια στιγμή έκανα και τένις, αλλά δεν μου ταίριαζε και το γύρισα στα βάρη. Μου πήγαινε περισσότερο γιατί σε μικρότερη ηλικία ήμουν πιο ανεπτυγμένη. Είναι παρεξηγημένο άθλημα, γιατί έχουμε αρκετά κορίτσια στην άρση βαρών στην Ελλάδα. Και μη σας παραξενεύει η ηλικία των 11 χρόνων που ανέφερα, γιατί και τα κορίτσια από αυτή την ηλικία ξεκινάνε. Κι εμένα, πάντως, η αδελφή μου κάνει χορό, οπότε είμαστε στο άλλο άκρο. Ο καθένας κάνει αυτό που του ταιριάζει και αυτό που αγαπάει. Μετά από τόσα χρόνια γίνεται δικό σου, κομμάτι από τη ζωή σου και δεν γίνεται να είσαι μακριά».
Για την αλλαγή κατηγορίας μετά το περσινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα: «Είχα αρχίσει να κατεβαίνω κατηγορία για τους Μεσογειακούς, αλλά τελικά δεν πήρα μέρος. Ήμουν ήδη χαμηλή στα κιλά και θα έπαιζα είτε στα 87 είτε στα 81, γιατί ήμουν κάπου στη μέση. Τελικά είδαν ότι είχα περισσότερες πιθανότητες για μετάλλιο στα 81, αλλά δεν περίμενα την πρώτη θέση. Κυνηγούσα το χάλκινο κι ό,τι προκύψει, αλλά τελικά ήρθε το χρυσό, παίρνοντας δύο σε σύνολο και ζετέ και το χάλκινο στο αρασέ».
Για τους επόμενους στόχους της: «Αρχικά, το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ταϊλάνδη τον Σεπτέμβριο, μετά έρχεται πάλι το ευρωπαϊκό του χρόνου και μετά οι Ολυμπιακοί. Μακάρι να γυρίσουμε και από το Τόκυο με ένα μετάλλιο».
Για το αν η επιτυχία αυτή σημαίνει κι ότι κάτι καλό αρχίζει να γίνεται και πάλι στην άρση βαρών: «Κάνουμε μεγάλη προσπάθεια και οι αθλητές και η Ομοσπονδία και οι προπονητές με στόχο να τη φέρουμε και πάλι ψηλά, όπως μπορούμε. Κάναμε πολύ καλή προετοιμασία και κουραστήκαμε όλοι πάρα πολύ. Και, μάλιστα, αν δεν υπήρχαν τραυματισμοί της τελευταίας στιγμής, ίσως να είχαμε και περισσότερα μετάλλια».
ΠΗΓΗ: ΕΡΑΣΠΟΡ
