Aπό την 1η Μαρτίου έως τις 20 του ίδιου μήνα, θα διαρκέσει η έκθεση ζωγραφικής του Βασίλη Διονυσόπουλου στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων «Μελίνα Μερκούρη» (εγκαίνια 1/3/2019 στις 7μμ).
Σε παλαιότερη δήλωσή του στο ert.gr, με αφορμή έκθεση ζωγραφικής για τα 90χρόνια της Προοδευτικής, που ήταν θεματικά επικεντρωμένη στο ποδόσφαιρο (επισυνάπτουμε και έργα εκείνης της έκθεσης), ο παλαίμαχος τερματοφύλακας (με πλούσια ποδοσφαιρική θητεία στον Ορφέα Αιγάλεω, την Προοδευτική, τον Αίαντα Σαλαμίνας και στο Νέο Ηράκλειο) Βασίλης Διονυσόπουλος είχε πει: «Όταν έπαιζα ποδόσφαιρο δεν επέλεγα αθλητικά θέματα για τους πίνακές μου, αυτή η επιλογή έγινε όταν σταμάτησα από την ενεργό δράση και ήταν για να αναπολήσω μέσα από τη ζωγραφική, στιγμές που είχα ζήσει, κυρίως σε ξερά γήπεδα, όπως ήταν τα περισσότερα εκείνη την εποχή».
Απόσπασμα από κείμενο του Ευγένιου Δ. Ματθιόπουλου για τη ζωγραφική πορεία του Βασίλη Διονυσόπουλου:
«Στα παλαιότερα έργα, που εκθέτει ο Διονυσόπουλος στο Πολιτιστικό Κέντρο
Μελίνα Μερκούρη, στις συνθέσεις με θέμα τους ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 1980, είναι εμφανής η ρεαλιστική πραγμάτευσή τους.
Ο ζωγράφος ήταν στα έργα αυτά δημιουργικός, με την έννοια ότι αντλούσε από την καθημερινότητα τα θεματικάτου στοιχεία για να τα μεταπλάσει και ανασυνθέσει ζωγραφικά σε χρώματα και σχήματα μέσα από τη δική του οπτική και τέχνη, καθώς μέστωνε αφενός η μαθητεία στη Σχολή, αφετέρου οι συνεχιζόμενες μελέτες στα Μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους (Πομπηία), αλλά και στις Πινακοθήκες και τα μουσεία της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ισπανίας».
«Η αγωνία για ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα στα εκφραστικά του μέσα και για έναν ακόμα πιο άμεσο, πηγαίο και αδιαμεσολάβητο τρόπο έκφρασης, απέληξε σε μια δισδιάστατη χειρονομιακή ζωγραφική, σε έναν τρόπο που ήθελε λες να συλλάβει διαμιας, ως αναλαμπή, και να αποδώσει αστραπιαία το όραμά του».
«Σειρήνες, Πάνες, κένταυροι, κύκλωπες και άλλες μυθικές μορφές κατακλύζουν από τη δεκαετία του 1990 την παραγωγή του, τόσο στη ζωγραφική, όσο και στην κεραμική, εκφράζοντας έναν προσωπικό κόσμο απελευθερωτικής φυγής, πρωτογονικό, οργιαστικό, ουτοπικό και άχρονο».
«Στη ζωγραφική παραγωγή των τελευταίων χρόνων, ο Διονυσόπουλος επέστρεψε σε μια ενδιάμεση περιοχή: στην εξπρεσιονιστική απεικόνιση του τοπίου της Μεθώνης.
Ο καλλιτέχνης αναμετράται με τον χώρο, τη διαύγεια του ουρανού και της θάλασσας, τα γεωφυσικά μορφώματα των λόφων και των νησιών, το σκληρό φως του νότου και την διαπάλη του με τη σκιά που ορίζει καθαρά τα άναρχα σχήματα των φυτών και των δέντρων».
«Διαισθάνομαι μπροστά σε αυτά τα τοπία την εμμονή του ζωγράφου στην οπτική παρατήρηση, τη φόρτιση της ματιάς που τη διαπερνά το φως του ανοικτού χώρου, τη φυσιολατρική ενσυναίσθηση και την αισθητική του εγρήγορση να συλλάβει το όλο, όχι ως ύλη διάσπαρτη σε επιμέρους φυσικές οντότητες, αλλά ως ενιαία παλμική ενέργεια ζωής, ως διάχυτη φωταγωγία και αέναο ρυθμό. Όλα εσωτερικεύονται οπτικά και μετουσιώνονται σε χρώμα».
http://bit.ly/2JXh8SE
