Ο Νικολά Ματιέ έλαβε την Τετάρτη το βραβείο Γκονκούρ, το σημαντικότερο βραβείο της γαλλόφωνης λογοτεχνίας, για το βιβλίο του «Leurs enfants apres eux» (εκδόσεις Actes Sud), ένα μυθιστόρημα για την εφηβεία, για τα παιδιά που διαδέχονται τους γονείς, ένα πολιτικό και κοινωνικό αφήγημα μιας νεολαίας που πρέπει να βρει τον δρόμο της σε έναν κόσμο που πεθαίνει.
Το βραβείο Ρενοντό δόθηκε στη Βαλερί Μαντό για το βιβλίο της «Le sillon» (εκδόσεις Le Tripode). Η Μαντό δεν συμπεριλαμβανόταν στον κατάλογο των φαβορί για το βραβείο.
Η 33χρονη πρώην χρονικογράφος του Charlie Hebdo -μεταξύ 2008 και 2013- στο διήγημά της εστιάζει στην προσωπικότητα του τουρκοαρμένιου δημοσιογράφου και συγγραφέα Χραντ Ντινκ, ακτιβιστή του αρμενικού ζητήματος που καταδικάστηκε για «προσβολή της τουρκικής ταυτότητας» και δολοφονήθηκε από Τούρκο εθνικιστή έξι μήνες αργότερα, στις 19 Ιανουαρίου 2007, στην Κωνσταντινούπολη, βγαίνοντας από την εφημερίδα του, την Agos, που σημαίνει «αυλάκι» (στα γαλλικά «Le Sillon»).
Η κριτική επιτροπή του βραβείου Ρενοντό έδωσε επίσης το «ειδικό βραβείο» στον Φιλίπ Λανσόν για το βιβλίο του «Le lambeau», το οποίο έχει ήδη έχει αποσπάσει το βραβείο Femina.
Το βιβλίο «Leurs enfants apres eux» είναι το δεύτερο συγγραφικό έργο του 40χρονου Νικολά Ματιέ: Πώς μπορείς να ζήσεις όταν είσαι 14 ετών και κατοικείς στην Ελάνζ, μια φανταστική πόλη η οποία όμως μοιάζει με τόσες πολλές πόλεις που αιμορραγούν λόγω της παγκοσμιοποίησης, με τις βουβές υψικαμίνους της και την πλήξη.
«Ένα μυθιστόρημα μάθησης είναι ένα μυθιστόρημα απογοήτευσης», υπογράμμισε πρόσφατα ο συγγραφέας όταν ρωτήθηκε από το AFP.
Ο συγγραφέας ακολουθεί πέντε εφήβους σε τέσσερα καλοκαίρια τους (1992, 1994, 1996 και 1998). Όλα αυτά τα παιδιά ονειρεύονται «να τα παρατήσουν και να φύγουν», αλλά τι μπορούν να κάνουν στο μεταξύ; Μέσα στον λήθαργο του καλοκαιριού, προσπαθούν να σκοτώσουν την πλήξη τους κοιτάζοντας τα κορίτσια που έχουν μαζευτεί στην όχθη της λίμνης. Υπάρχει ελπίδα «κάτι να συμβεί», αν και τα νερά της λίμνης «έχουν τη βαρύτητα του πετρελαίου».
Οι ενήλικες δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση. Ο πατέρας του Άντονι, πρώην μεταλλωρύχος, φυτοζωεί από την περιποίηση κήπων και εξαντλείται στο αλκοόλ, στην πικρία, στην κακία.
Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από μια παράθεση της Βίβλου, που υπενθυμίζει τη ματαιότητα των πάντων: «Υπάρχουν άλλοι των οποίων η μνήμη έχει χαθεί, είναι νεκροί και είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να μην γεννήθηκαν ποτέ, το ίδιο και τα παιδιά τους μετά απ’ αυτούς.
Παρά τα όνειρά τους, οι έφηβοι καταδικάζονται σε μια περιορισμένη ζωή, όπως αυτή των γονιών τους. Οι επιθυμίες παραμένουν ανικανοποίητες, το πάθος για ζωή ατονεί».
Πέρυσι, το Γκονκούρ είχε δοθεί στον Ερίκ Βιγιάρ για το βιβλίο του «Ημερήσια διάταξη» («L’ordre du jour», εκδ. Actes Sud, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση του Μανώλη Πιμπλή).
Πηγές: Le Monde, ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://bit.ly/2JXh8SE
